Кожны крочыць маршам хвацкім: трам-там!
Павароты, развароты: тром-бом!
Што там нейкі з жоўтай скураю В’етнам
Перад гэтым белым з цэшкаю ілбом?!
Генерал старыя косці брава пне:
Хоп-хоп! — брынк рука да эпалет.
Што там нейкі свет крычыць: «Праклён вайне!»
Ён правучыць, ён навучыць гэты свет!
Моцна-гучна б’юць нагамі: ах, які
Шык ваяцкі,— можна й пеўню напаказ!
Ды маўчыць Брадвей. Бо знае:
мерцвякі,
Мерцвякі прад ім ідуць...
Не першы раз!
Знае: хутка сціхне гэтае «хоп-хоп».
Грозна ўстане прад чужынцамі В’етнам.
І пад цацкаю — пад цэшкай белы лоб
Назаўжды забудзе маршаў — «трам-там».
З паласатымі сцягамі караблі
Паласатыя труна каля труны
Прывязуць з чужой, з далёкае зямлі,—
Мерцвякі дадому вернуцца з вайны.
Не, тых трун не ўбачыць стомлены Брадвей:
Іх цішком скіруюць проста да магіл.
На Брадвеі зноў павінна быць «о’кей»,
«Трам-там!» — маршырантаў п’яны сквіл!
«Трам-бом!» — задаволен генерал,
«Хоп-хоп!» — брынк руку да эпалет!
Не збяднеў у дзядзі Сэма капітал —
«Трам-там!» — Каб наслаць бяду на свет!
І Брадвей маўчыць зацята,— больш і больш
Па-над ім плыве трывогі тлум цяжкі.
«Хоп-хоп!» — З пагражальнаю хвальбой
Маршыруюць па Брадвеі мерцвякі.
Лістапад 1969,
Нью-Йорк