Ой, чаму ж ты шырокаю, рэчка, была,
Без пары ціхі востраў вадой заліла?
А на востраве ж тым дзве каліны расло,
З каранямі іх вырвала, ўдаль занясло.
І чаму ж ты вірліваю, рэчка, была,
Тым калінам прыстаць да зямлі не дала?
Ой, нашто ж ты, вайна, к нашай хаце прыйшла,
Без пары майго мужа ў магілу звяла!
А было ж у яго дзве маленькіх дачкі,
А дала ж ім вайна ў рукі торбу ды кій.
І пайшлі яны, дробныя, долі шукаць...
Як матулі салёныя слёзы стрымаць?..
1941