У матчыных, у просценькіх калысках
Люляліся героі ўсёй зямлі,
Што не здаліся ворагу пад Мінскам,
Што рубяжоў Масквы
не аддалі.
У памяць увайшло — вякам не сцерці...
Дзе Ленінград, дзе Курск, дзе Сталінград...
Мы паміралі
самай лютай смерцю —
Абы Радзімы выканаць загад...
У матчыных, у просценькіх калысках
Раслі сыны-асілкі для эпох,
Што вогненнай дарогаю няблізкай
Дайшлі да самай слыннай з перамог.
Калыскі... З’еў агонь і іх, і нашы хаты...
А тыя, што люляюць і далей,—
Я б самым ганаровым экспанатам
Паставіў між рэліквій у музей.
Няхай бы ўсе
з зямным паклонам нізкім,—
Перш чым глядзець нагрозную
з гармат,
Глядзелі ў тую матчыну калыску,
Дзе ўзрос
свабоды праведнай салдат...
1979