Матулю клікаў: дай бароню,
Матулю чуў: абараню.
І бачыў я здалёку гоню,
І чуў над ёю цішыню,
І маці бачыў над сабою:
Сярпок паклаўшы пад снапок,
Мяне люляла і з журбою
Казала, хрысцячы: — Сынок,
Глядзі, вунь там, дзе сонца,— неба,
А тут — зямля, і ёй хвала...
І пахла мне скарынка хлеба,
Што ўсё жыццё святой была.