І дзед ягоны быў рабочым,
І бацька быў працаўніком.
А ён — куды там! — ён не хоча
Убачыць сына за станком.
Хто ж ён такі?!.
Хто ён такі? —
Ён дзеяч: круць ва ўсе бакі.
Мясіў ваду ў раённым проме,
Быў загканатам на пароме,
Загадваў сінька-шпунта-мылам,
Быў тэхнікам налі-чарніла,
Хадзіў у званні начсалома,
А потым цвёрда ўсеўся дома
На ладны пост: загцёшчаблін...
І лічыць, словам, што ён — чын.
Крычыць: «Я — змалку кіраўнічы,
Не быў ніколі простым я...»
Т жыць павінна — так ён лічыць —
Не як усе
яго сям’я.
І дзед ягоны быў рабочым,
І бацька быў працаўніком.
А ён — куды там! — ён не хоча
Убачыць сына за станком.
Ужо не раз сышла паводка,
Як скончыў сын дзесяцігодку,
Ужо расце ў яго бародка,
І мае ўласную паходку
Юнак.
Бацькі ж яму: «Сыночак,
Наш малалетак-галубочак,
Ты кволы ў нас, ты не такі,
Як усе тыя юнакі,
Ты ў нас — разумнік, ты ў нас — цуд,
Ты пойдзеш толькі ў інстытут!..»
Сябры з сабою хлопца клічуць
У цэх гарачы, на завод,
І на пляцоўцы будаўнічай
Знаёмы ўвесь яму народ,
Шуміць, гудзе навокал праца,
Растуць кварталы і палацы,
Жыве, спявае маладосць,
Для ўсякіх рук — работа ёсць!
І сумна хлопцу так бадзяцца,
І гэтак хочацца яму
З сябрамі разам уздымацца
На будаўніцтве й самаму,
Каб стаць тварцом рабочай славы,
Быць майстрам самай шчырай справы...
Бацькі ж: «Ты кволы ў нас, ты — цуд,
Ты пойдзеш толькі ў інстытут!..»
Што ў нас не многа гэткіх татак
І мамак,— нам вядома ўсім.
Мяшчанскі нейкі ёсць астатак...
Але ўсё ж ёсць...
І што ж мы ім,
І што мы ім, чытач, параім?
А мы ім скажам: — Кіньце пых!
Глядзіце, колькі ў нашым краі
Дарог-шляхоў для маладых.
Не беларучкамі ўзраслі мы,
Не беларучак нам расціць!
На дарагой зямлі Радзімы
Закон наш — жыць, а не гасціць.
Хай з маладосцю крочыць смела
Ваш сын у радаснай хадзе,
Каб, як мяшчан перастарэлых,
Не ўспамінаў ён вас нідзе!
1958