Зацерушыў на ранку
Зямельку белы снег.
Чые на ім слядочкі?
Хто тут у лес пабег?
Стаіць з пытаннем мама.
Але маўчыць зіма.
Ды глянуў
тата ў хату —
А Мішы і няма.
«От сын, от непаседа!» —
Хвалююцца бацькі.
А Міша цягне з лесу
З арэшыны цапкі.
— Ты што, сынок, прыдумаў?
Навошта гэта ўсё?
— А я зраблю,—
ён кажа,—
Кармушку для ласёў.
І як засыпле снегам
Усе куткі дуброў,
Я накармлю з кармушкі
Сваіх лясных сяброў.
— Ну, што ж,— бацькі сказалі,—
Ну, што ж, сынок, нясі...
Зрабі сваю кармушку —
Падзякуюць ласі...
1978