Мне б адно толькі слова
Для песні маёй непрапетай —
Такое, якія раджаліся
Ў ленінскай светлай душы,—
І ні громы, ні буры
Яе не спынілі б над светам,
І агню яе плыннага
Ў свеце б ніхто не стушыў.
Мне б адзін толькі позірк —
Жыццё дарагое акінуць —
Позірк ясны, імклівы,
Як з мудрых вачэй Ільіча,—
І абняў бы я ўсё:
І сваю залатую айчыну,
І планеты, і сонца,
І сполах камет па начах...
Мне б адна толькі ўсмешка
Для сэрца майго маладога —
Такая, якой правадыр
Падымаў чалавецтва ў паход,—
І прыйшла б мая радасць
Да кожнага ў свеце парога,
Растапіла б усюды
Халоднай суровасці лёд!
Мне б адзін толькі век...
Не, не век, мне і веку замала,
Каб апець сваю любасць
Да шчасця майго — да жыцця,
Што мяне нарадзіла
І ўзгадавала
І дало мне расінку
З мора ленінскага пачуцця...
1955