Мы не бронзавыя, мы не вечныя,
Мы з гаручых касцей і крыві.
Хай жа дзень твой
праменіць сардэчна
Незгасальнаю прагай: «Жыві!»
Пасылаю табе росы чыстыя
І світанкавую цішыню.
Пасылаю лятунак вячысты
Кліч буслянкі
насустрач дню.
Пасылаю духмяную мяту
І заранкі, ды з неба ўсяго.
Пасылаю ветразь напяты
Дум,
дзе смутку шугае агонь.
Пасылаю рамонкі з поля,
Сіні сон, што прысніўся лясам...
Толькі гору ніколі —
ніколі! —
Да цябе дакрануцца не дам!
Мы не бронзавыя, мы не вечныя,
Мы з гаручых касцей і крыві.
Пасылаю навек
чалавечнасць
З незгасальнаю прагай: «Жыві!»
Пасылаю вясны сваёй дужасць,
Сваю сталасць у ціхай журбе...
Ты ж прышлі мне... няхай хоць і сцюжу,
Толькі з сонцам, што ёсць у табе...
1968