Мы вяртаемся таму,
што нас праводзяць
Вочы мілых,
губы іх і любы смех.
І праменні,
што пяюць гарністамі на ўсходзе
Аб трывожнай радасці
ля родных стрэх.
Мы вяртаемся,—
і ў гэтым ты і ёсць,
Айчына:
Напачатку матчына пяшчотная рука,
Потым соль слязы
адной навек жанчыны,
А пасля — блакіт,
што шле з вачэй дачка.
А яшчэ пасля —
ў запалавелым жыце
Ціхі бор, дарожка,
моху сівізна
І грудок зямлі
ў зялёным аксаміце,
А над ім —
кражыстая сасна...
Мы вяртаемся,
мы ўсе вяртаемся,
Пакуль вочы бачаць сіні краю дым.
І шчаслівыя,
калі, вярнуўшыся, рукаемся
З клейкай смолкаю
Ці з вербным коцікам рудым...
1967