Галасіла ўсю ноч за Бярозай жаўна.
Хто пакрыўдзіў маленькую?
Толькі не мы.
Мы маўкліва сядзелі на хісткіх чаўнах
І чакалі сігналу, як знаку нямы.
Мы з трывогай чакалі хвіліны, калі
Забываецца ўсё, што ты знаў і шукаў,
І салдат падымаецца з чорнай зямлі,
Каб сказаць сваё слова ударам штыка.
І хвіліна настала. Аглухнуў прастор
Ад гарматнага грому.
— Наперад, стралкі!
Паімчаліся тысячы ранішніх зор
Быстрым чоўнам насустрач па роўні ракі.
Вось ён, бераг жаданы. Мы ўсталі без слоў.
Хто атакі чакаў — без яе не ўжыве.
Мы ішлі ў поўны рост, хоць пад ботамі кроў
Ручаінай шумела у роснай траве.
Аж да поўдня ішоў за Бярозаю бой.
Ды, нарэшце, вярнулася ціша к чаўнам.
І тады мы пачулі,
як дзесь над вярбой
Залілася вясёлаю песняй жаўна.
1944