Я стрэльбу ўзяў у рукі,
На варце я стаю.
Ліпнёвай ночы гукі
Пякуць душу маю.
Ах, не зарніцаў сполахі,
Не бліскавічны гром,
А стоеныя шолахі
Пякуць мяне агнём!
Нядаўна меў я ўдачу —
Ад шчасця год не піў! —
Нядаўна сходна дачу
Я ў жуліка купіў.
Усё ў ёй шчодра, планава —
І сад, і агарод;
Ды ёсць адна загана:
Завельмі нізкі плот.
Хто ні захоча толькі —
Яго перасігне.
А тут даспела колькі
Клубніц ужо ў мяне.
А колькі вішняў спее,
А яблыкаў, а бэр!
Таму і сэрца млее.
Таму й не сплю цяпер.
Я стрэльбу ўзяў у рукі.
На варце я стаю.
Ліпнёвай ночы гукі
Пякуць душу маю.
Ах, не зарніцаў сполахі,
Не бліскавічны гром,
А стоеныя шолахі
Пякуць мяне агнём!
Вунь што за дзіўны смех там?
А што за шэпт такі?
Мо ўжо на градах нехта?
Мо ломіць хто замкі?
Мо хлапчукі ў ранеты
Залезлі — трушчаць сад?
Эх, праўда, дзе ты, дзе ты —
Эх, мне б тут аўтамат!
Стаю і, каб не чулі,
Шапчу: «Бяда, бяда...
Ах, каб ты спрахнуў, жулік,
Што дачу мне прадаў.
Украўшы ўсё на дачу,
Няўжо ты, абармот,
Не мог яшчэ ў прыдачу
Украсці й добры плот?!»
Тады б я спаў, упэўнены,
Што цэла ўсё дабро.
А так — вартуй да пеўняў
Ды рві сваё нутро.
Не спі, цягай камплекцыю,
Глядзі угору, ўніз...
А заўтра ж мне йшчэ лекцыю
Чытаць пра камунізм!..
1960