На досвітку выткаў мароз
На шыбе ўрачыстыя ўзоры.
Здавалася, лісце бяроз
Звініць па-над сінню азёраў,
Цвітуць на прасторах раўнін
Сцюдзёныя белыя кветкі.
І новых палацаў агні
Кідаюць святло на палеткі.
Праз гэтыя дзівы глядзець
Так сумна было на руіны,
Дзе вецер трубіў, як у медзь,
І ў мёрзлыя бухаў цагліны.
І тварам да сонца я стаў,
Што ціха ўзнялося з-за бору.
— Будзь сведкай,— яму я сказаў,
Я зноў адбудую свой горад!
1945