На камсамольскім участку
Не ціхне руплівая праца.
Там пілы звіняць, там сякеры
Спрачаюцца: хто з іх тут лепей...
Спяшаюцца хлопцы. Не дзіва.
Ці ж могуць яны не спяшацца,
Калі перад імі зямлянка,
Дзе змрок вочы сіратам слепіць.
А сіраты тыя — героя,
Што мужным загінуў салдатам.
Не могуць сябры-камсамольцы
Не даць ім прытулку і ласкі.
У кожнага ў думках: такую
Зрабіць ім цудоўную хату,
Каб помнілі дзеці маленства,
Нібыта чароўную казку.
І вось ужо ўстаўлены вокны,
І новыя рыпнулі дзверы.
Салдатка ўваходзіць у хату
І шчыра, гаротная, плача.
А дзеці пасталі нясмела:
Якая прастора! — не вераць —
Няўжо гэта ім збудавана?..
То сны іх збыліся — няйначай!
Але не прайшло і хвіліны,
Як з шумам і радасным смехам
За сонечным зайчыкам дзеці
Ганяліся гуртам...
З-за шыбы
Усіх клікалі ў хату, і рэха
Такое ж, як іхняя радасць,
І звонкае і маладое,
Ляцела па родных сялібах...
1947