І навалы варожыя, цяжка-грымотныя,
Ад якіх і цяпер яшчэ боль не ачах,
І світанні ўрачыстыя —
радасці ўзлётныя,
Перамогі народныя, беспаваротныя,
Кроў змагання і слёзы сустрэч на мячах,—
Гэта ўсё было, дружа,
На нашых вачах.
На нашых вачах,—
І таму яны грозна-пякучыя,
На нашых вачах,—
І таму яны шчырыя ў нас,—
Уздымаліся хвалі
Народнага гневу грымучыя,
Глыбачэлі крыніцы
Людскога братэрства гаючыя,
І для буйнага ўздыму — на велічны час —
Загарэўся прамень, што і ў бурах не згас.
Той прамень — светач волі і шчасця высокага,
І на нашых вачах
Азараў нашы дні,
І на нашых вачах
Праўдай веку нялёгкага
Да куточка да самага ў свеце далёкага
Дасягаў, каб ці зблізку, ці ўдалечыні
Кожны ўбачыў суровага шчасця агні.
Як сімфонію ніў і рабочага молата,
Мы для гэтага шчасця прыносім свой спеў.
Край наш родны,
Ты ў свеце багаты не золатам,
А сынамі, што ўсталі ў змаганні, як волаты,
Прагай сэрцаў, дзе велічы колас даспеў,
Дзе лятунак наш сонечны зазіхацеў.
Край савецкі, зямля беларуская мужная,
Прад усімі мы ўсе
Ганарымся табой!
Пасля цёмных навал
Ты стаіш непарушная,
З дарагімі братамі-народамі дружная,
Гераіня пачэсная ў працы любой,
Партызанка,
заўсёды гатовая ў бой.
Пакаленне байцоў, мы зрабілі нямалае:
Мы агонь збераглі, што нам Ленін прынёс.
А яшчэ ж у нас будучыня ёсць небывалая —
Яшчэ ўспыхне наўсцяж мора яснае, алае,
І на нашых вачах
Свет маркоты і слёз
Назаўсёды здабудзе
Прыгожы свой лёс!
1958