Не паклаў нават ранца ў голаў,
Не ацёр і крывавага поту,
Злёг навекі на ўзмежку голым
Баец пяхоты.
Дагараюць чужынцаў танкі,
Бой на захадзе ўжо далёка.
На загоны сышла заранка
Нячутным крокам,
Падымае, цалуе травы,
Што зламаны нагой варожай.
І ўжо вецер вясны ласкавы
Запеў над Сожам
Пра бяссмерце байца пяхоты.
А юнак ўсё сціскае зброю,
Быццам сніць, што ізноў камроты
Гукнуў да бою.
Рукі прагнуць падняць гранату...
Ловіць слых гром гарматны рэдкі...
Спаў салдат. З-пад крыві салдата
Прарасталі кветкі.
1945