Ляцелі ў сінім небе журавы
Над папялішчамі, над паплавамі,
Над чыстым полем, па-над цёмным лесам
Ляцелі, каб азёры разбудзіць.
А мы з баямі рушылі дахаты,
Ішлі, глядзелі: жураўлі ляцяць,
І хтось з байцоў, жартуючы, сказаў,
Што жураўліны лёс і нам дастаўся.
Як пахла поле! Гэткі пах ніколі
Не сніўся хлопцам. І вясны такой,—
Здалося нам,— яшчэ ніхто не бачыў,
І мы яе запомнілі навек.
Варочаліся ў родны край салдаты,
Паэты, спевакі і рыбакі,
Будаўнікі палацаў, земляробы...
Зямлі-пакутніцы няслі жыццё.
Мы кланяліся дрэвам прыдарожным.
«Вітанне, клёны!» — кожны прашаптаў.
І дзень і ноч звінела ў полі зброя,
Было нялёгка нам ісці дамоў.
Але нішто нас не спыніла ў бойцы,
Нішто не запалохала салдата.
Бо перад кожным быў бацькоўскі дом,
А маткі клікалі:
— Хутчэй, сыны!
Так, гэта ўсё было.
У сінім небе
Ляцеў над намі жураўліны клін.
І пахла поле леташнім чаборам,
І залівала сонца родны край.
1944