На сцежках старых
перасыпалі смолкі траву.
— Травінкі і смолкі!
Расціце! Я вас не сарву...
Няма больш яе.
Ля другой яна сёння рукі.
А я толькі ёй
адной і падносіў вянкі...
Травінкі і смолкі
сабраліся ў гурт залаты,
І ўсе засмяяліся:
— Эх, і дзівак жа ў нас ты!
Твае ўсе вяночкі
так цяжка было ёй насіць,
Як лёгка было ёй
аб вечным каханні хлусіць.
1957