На сінім золку, на світанні,
У залатым лясным кутку,
Як бору светлае пытанне,
Гучыць між дрэў: ку-ку, ку-ку.
Ку-ку... — бяжыць, пытае рэха,
Гудуць хваіны, як званы.
І раптам — смех... Дзявочым смехам
Аж калыхнула кут лясны.
Зязюля змоўкла. За аблогай
Шуміць, гарыць ракі рукаў...
Дык вось ён, той адказ, якога
Вячысты светлы бор чакаў!