Гарады — як маленькія дзеці
На грудзях у зямлі-матухны.
Адны — паслухмяныя,
Другія — неслухі,
Адны — працавітыя,
Другія — лежані,
Адны — славяць цішыню неба,
Другія — твораць няспынны гул...
Я магу зразумець,
Чаму часам гневаецца зямля.
Я магу зразумець,
Чаму ёй часам хочацца
павярнуцца набок.
Я сам ужо немалады
І сам стомлены.
Але я не зразумею ніколі — чаму,
Чаму часам зямля скідае
са сваіх грудзей
Не самых тых,
Што не даюць ёй спакою і сну,
Не самых тых,
Што гатовы забыць пра сыноўні лёс,
А тых ціхіх,
Што ўлюбёны ў сінія небасхілы,
Што радуюцца на яе грудзях,
Як зыркія немаўляты...
Няўжо і ты, зямля-матухна,
Бываеш несправядлівай?..
Лістапад 1969,
Нью-Йорк