Лес — ні канца няма, ні краю.
Гукнеш — і ўжо аж за Сажом
Твой кліч, мацнеючы, крыляе
Над зелянінаю ля стром.
І праз хвіліну звонкі-звонкі
Ляціць адказ адтуль, здаля.
І шышка першая з сасонкі
Спадзе.— Прымі мой дар, зямля!
Бярозы белыя і хвоі,
Дубы і клёны — без канца.
Здаецца песняй веснавою
Іх шум пад гонямі сіўца.
Лес! Ён вырастаў у навальніцы.
І мо таму тут кожны ствол
Як бы абпален бліскавіцай,
Карэннем моцна ўпіўся ў дол.
Шуміць ён шумам несціханым,
І ў шуме радасным чуваць,
Што мы залечым нашы раны
І праз вякі нам красаваць.
Няма зялёным далям краю.
Гукнеш — і дзесь па-за Сажом
Твой кліч, мацнеючы, крыляе
Вясёлым рэхам каля стром.
1947