Над берагам, над самай кручай,
Каліна чырванню гарыць.
З усіх бакоў сюды пявуча
Ляцяць вятры пагаварыць.
Адзін прыносіць вестку з краю,
Другі — з падвоблачных дарог.
І кожны вецер нешта мае,
Каб не заснуў палёў разлог.
Але заўжды гамонку спыняць,
Як прыйдзе стомлена сюды
Матуля, скажа: «Спіш, мой сыне?
Спі...» — і заплача ля вады.