Адгучалі прамовы,
Адспявалі аркестры старанна,
І слязу развітання
з вачэй я ў каханай ацёр...
І вось загрымелі турбіны,
І на крыллях урана,
Нібы той метэор,
Я ўзвіхрыўся ў бязмежны прастор.
Аж гудзе вышыня.
Заціхае зямлі прыцяжэнне.
Несутрымнай вясёлкай
Ракета імчыць і імчыць.
Вось і спраўджаны мары.
А што ж у душы засмучэнне?
Не ўрачыстасць, не песня,
А горнасць у сэрцы гучыць?
Я не думаў тады,
Як сваю наладкоўваў машыну,
Аб звароце сваім —
Ці мне ўдасца вярнуцца назад...
А цяпер
Не пазбыцца трывогі:
Ці будзе такая хвіліна —
Каб з тых высяў сысці
Да палёў сваіх родных і хат?
Я лячу над Зямлёю
І прагна ўглядаюся з высяў,
Бачу ўсё прад сабой:
І свой Мінск, і сваю Беларусь.
Бачу гмахі і пушчы,
Што вольна наўсцяж разлягліся,
Бачу тыя крыніцы,
Дзе рэкі пачатак бяруць.
Бачу тыя шляхі,
Што сягоння шумяць зелянінай,
Дзе ў цяжкія часіны
За Радзіму выходзіў у бой,
Бачу нівы свае
І на іх — веснавыя сцяжыны,
Дзе мы столькі гадоў,
Дарагая, хадзілі з табой.
Там, на нашай зямлі,
Захаваць мне любоў некранутай,
І сардэчна, і проста
Жыцця свайго песню дапець...
Я лячу ад Зямлі,
Я нічым не парушыў маршрута,
Але радыёграмай
Крычу:
— Не магу больш ляцець!
І якое ж мне шчасце!
Мяне на Зямлі маёй шчырай
Зразумелі — і радыё
Мой даганяе палёт:
— Не хвалюйся, ты сёння
Уладарыш бязмежнаю шырай,
Не хвалюйся, будзь смелы,
Шчаслівы твой будзе зварот!
І хусцінкаю ты
Каля вішні махаеш мне, бачу,
І ўсміхаешся ветла,
І шэпчаш — чуваць і здаля:
— Не хвалюйся, мой любы,
Глядзі, я спакойна, не плачу,
Веру: вернешся ты,
Я з табой, як і наша Зямля!..
І калі гэта так,—
Палячу я над хвалямі века...
І калі гэта так —
І на Месяц гатоў, і на Марс!..
Дасягну усяго —
Толькі б быць, толькі б быць чалавекам,
Жыць з табою заўжды —
На Зямлі, на Радзіме — у нас!
1957