Высокія хвоі
Над быстрай ракою
Гутораць з сястрою —
Пявучай сасною.
Пра дні ды пра ночы,
Пра сонца і зоры,
Чым быць хто з іх хоча,
Чым звацца,— гутораць.
Густыя кароны
У росах ільсняцца.
— Пара нам з загонаў
У свет падавацца.
— Мне ў хаце б стаць рамай,—
Сасна прамаўляе,—
Ці бэлькай,— таксама
На месцы б была я.
Ці дошкай на столі,
Ці белай паліцай,
Каб пахла там полем,
Травой і жывіцай,
Каб пахла вясновай
Духмянасцю долаў
І гоман дубровы
Чуваўся вясёлы.
— А нам бы,— на строме
Хвалююцца хвоі,—
У новым тым доме
Нам быць бы сцяною.
Мы сплецены з жылаў,
Мы з моцнага роду,
Зямля нас расціла
На доўгія годы.
Ні ліўні з вятрамі,
Ні снег — нам не дзіва.
Стаялі б вякамі
Мы ў долі шчаслівай.
А збоч б’е лістотай
Дуб, зведаўшы буры,
І кажа: — З ахвотай
Я лёг бы ў падмурак.
Ці стаў бы я новым
Сталом сярод хаты,
Каб з ласкавым словам
Мне б людзі багаты
Свой скарб уручалі,
Вяселлі гулялі,
Гасцей частавалі,
Дзяцей гадавалі.
Так думаюць дрэвы,
Шумяць верхавіннем,
А вецер іх спевы
Нясе па краіне.
І ўчуў тыя мары
Юнак клапатлівы,
Прыйшоў праз абшары
У бор гаманлівы.
Для хат і для клецяў,
Для клубаў прасторных
Прыйшоў ён прыкмеціць
Найлепшых тут бёрнаў.
Стаіць на прылессі
І выбраць не можа:
Што дрэва — то песня,
Асілак прыгожы.
І кажа ён стромым
Хваінам і дубу:
— Мне сум ваш вядомы,
І ўсе вы мне любы,
І ўсім вам дарогу
Я даць не забуду,
Каб радасці многа
Прынеслі вы люду.
1948