Замоўкла люстраная роўнядзь
азёрнае далечыні.
Душу неўтаймоўную поўняць
пачуцці начной цішыні.
Душа непазбыўныя мары
імкнецца лагодай абняць...
А чайкі...
А чайкі чамусьці не спяць...
А чайкі, як быццам ім мала
было вольнай волі на дні,
Ныраюць ля ціхіх прычалаў
у сум цішыні з вышыні.
Крычаць, бы гукаюць камусьці:
— Нам цяжка палёт свой
суняць.
Ах, чайкі...
Чаго яны, чайкі, не спяць?
Чаго яны просяць, чаго ім
ад цемрадзі трэба начной?
Ці, можа, сваім неспакоем
карціць падзяліцца са мной?
Ці мо без людзей ім няўтульна,
надзеяў без іх не стае?..
А можа, зусім то не чайкі?
А можа, трывогі мае?..
Ляцяць — то ўсё ўдалеч, то кружаць
у бляску люстранай красы.
То — раптам па нечым затужаць,
то ў радасці іх галасы.
То — нібы якая ўрачыстасць
над возерам іх узвіне...
Ах, чайкі!
Ці знаеце, чайкі,
Што падарылі вы мне?!
Стаю над вадою азёрнай,
гляджу ў яе зорны прасцяг
І чую ў душы непаўторны
лятунак на вольных крылах.
Імкліва крылле лятунак
у цішу, што край абняла...
Ах, чайкі...
Ад сэрца вам дзякую, чайкі,
За шчасце начнога святла!..
1984