Глянеш блізка ці далёка —
Налібока, Налібока,
Цёмны лес усё ўздымаецца,
Пушча-гушча не канчаецца:
Там гамоняць сосны стройныя,
Маладыя, неспакойныя,
Там бярозы шэпчуць белыя,
Сарамлівыя, нясмелыя,
А далей дубы задумныя —
Толькі ў буру
грозна-шумныя.
Налібока, Налібока...
Мімаволі шырыш вока:
Цёмна ў засені прытоенай,
Даўнім водарам настоенай,
Ані раз як бы няходжанай
З той пары,
калі народжана.
Спіць як быццам Налібока,
А ступі —
і гул ад кроку
Рэхам пройдзе між ляшчынамі,
Над грудамі, над лагчынамі,
Пройдзе ўзбуджана-ўстрывожана
Ад Сулы аж да Валожына,
І, пакуль яно гайдаецца,
Шмат што, дружа,
прыгадаецца.
Прыгадаецца, прыпомніцца,
Як ішла тут наша конніца,
Як у гэтай самай засені,
Дзе ўраслі ў ляшчыннік ясені,
Мы будзілі
пушчу родную
Партызанскаю паходнаю:
«Як выходзілі ў бой партызаны,
Гаманілі лясы і паляны,
Гаманілі лясы і паляны,
Як выходзілі ў бой партызаны.
Не сумуйце вы, сёстры і маці,
Партызан з перамогай чакайце,
Партызан з перамогай чакайце,
Сваёй ласкаю іх сустракайце.
Партызаны — лясныя салдаты —
Не дарэмна пакінулі хаты,
Мы адпомсцім чужынцам праклятым,
Партызаны, лясныя салдаты.
І заўсёды згадаем па праву
Баявую суровую справу.
Баявую суровую справу,
Партызанскую мужную славу...»
Адышлі гады ваяцкія,
Ціха спяць магілы брацкія,
Дні трывожныя далёка...
Будзь шчаслівай, Налібока!
І стаіць яна прыбраная,
Як нікім не зачапаная,
Не кранутая як быццам бы
Ні агнём, ні навальніцамі,
Маладая пушча наская,
Як і слава партызанская,—
Усё шырай разрастаецца,
У вышыні падымаецца,
Непарушная, свабодная
Майго краю
пушча родная!
1955