Наніжы мне сонечных праменняў
Каля возера за жытнім полем
На званочкі — і пастаў на стол мне —
Хай асвецяць роздумы мае.
Сабяры мне іскры свайго смеху
І з прыгоршчаў высып на дарогу —
На пясок гарачы, на каменні, —
Каб лягчэй у свет было ісці.
Колькі можаш,— кінь у маім сэрцы
Цёплай ласкі, слоў, нібы сузор’яў, —
Каб зусюль — і ў цемры, і ў навале —
Да цябе вярнуцца мог лягчэй...
1984