Напрадвесні, напрадвесні так бывае:
Хоць з паўночы злосны сівер павявае,
Ды пад сонцам растае счарнелы снег,
На палях то там, то сям відаць агрэх.
У тваім, тваім настроі ёсць часамі
Халадок з яго скрыпучымі вятрамі,
Ды мацней, чым сіла сонечнага дня,
Тваёй дружбы, тваёй ласкі цеплыня.
Я люблю той час, калі пад сонцам поле
Снег з плячэй скідае радасна ўсё болей
І, хутчэй каб яго спраўдзіліся сны,
Адзяваецца ў лагодны ўбор вясны.
Яшчэ ж больш люблю — і ты пра гэта знаеш,—
Калі ты з душы нягоду праганяеш
І жывеш вясёлай, светлай, як прамень,
Што табе тады зайздросціць нават дзень.
1956