Нарэшце, нарэшце.
Спаткаў чалавек чалавека другога.
Нарэшце.
Такога чаканага і дарагога.
І колькі ж сказаць яму трэба...
Адкрыцца. А мо й павініцца...
Ды сонца ўжо нізка.
Сонца садзіцца.
А сонца такое прыгожае —
Яснае, свеціцца чыста.
А колькі ў ім мірнасці любнай,
А колькі свабоды агністай.
А колькі яно абяцае
Пяшчотнасці кожнаю рыскай!
Ды толькі ўжо нізка.
Ах, як яно нізка.
Як нізка!
І хмурны, разгублены
Ціха стаіць чалавек, як без мовы.
І толькі два словы
Як быццам аднекуль здалёку —
два словы
Нібы выбачэнне, нібыта прызнанне —
Стаіць — прамаўляе бясконца:
— Ах, сонца!
Ах, сонца!
Ах, сонца!..
1974