Наш даўні дзень прыйшоў да нашых вокан
І стаў пад засень дрэў.
А ў гэты час ты мне сабрала кайстру —
Як свой апошні дар.
І я напружваў слых, але — ні-ні —
ні слова
Не ўчуў я ад цябе.
І, ў вочы я твае глядзеў, ды вочы
Былі глушэй агню.
І я пайшоў. І жалю ў маім сэрцы
Ні кроплі не было.
Бо я не мог паверыць, што за мною —
Не іншая, а ты...
Адно шкада было дзень даўні — дзень
кахання,
Што ў госці завітаў.
Бо ён глядзеў мне ўслед, не знаў:
за мной спяшацца
Ці, тут мяне чакаць...
1984