Настала ноч —
такая салаўіная,
Якой і ў маладосці не было.
І зазвінела ў сэрцы нешта дзіўнае —
Нібыта птушкі срэбнае крыло.
Звініць, звініць, ну так і хоча вырвацца,
У ноч,
У волю,
Удалеч
Паляцець.
І радасці азораныя вырысы
Здаюцца побач — толькі захацець.
Сяджу, маўчу ва ўладзе знаку нейкага,
У песеннай, трывожнай цішыні.
Як быццам зноў
над нівамі, над рэкамі
Гараць мае юнацкія агні.
А салаўі пяюць —
у сэрцы срэбра булькае.
Званчэй, званчэй —
бліжэе сонца ўсход...
І я ўстаю... Дзень добры, шчасце гулкае,
Дзе сорак вёсен звонкіх,
сорак год!..
1963