«Настане час —
забудзе свет пра боль пакут;
Надыдуць дні —
не ўспомняць і пра слёзы людзі...»
Ах, дружа, адкажы,
які ж тады ён будзе,
той зялёны кут,
Дзе жвір-пясок
мае укрые грудзі?..
Няўжо над ім ніколі
не застогне сіні бор —
Не здрыганецца
сумным веццем над труною?
Няўжо ніхто
ні ў бляску дня, ні пад мігценнем зор
Не выплача
ўспамінаў
нада мною?!.
Не, я не веру...
Хоць і будзе новы век,
Не веру,
што на свеце знікнуць
жаль і смутак...
Інакш — навошта жыць?
Навошта ў шчасце верыць чалавек?
Навошта ўсе мы
да цяжкіх шляхоў прыкуты?..
Не, не! — не для пакуты
я ўслаўляў свой шлях жыцця
і не для слёз! —
Але, калі б я ведаў,
што, як упаду,
не ўстане жальба пад парогам,—
Павер, хаця б і неўміручасць
прысудзіў мне лёс,
А я б пакінуў гэты свет —
яшчэ пакуль па людзях плакаць могуць..
Русявая, пяшчотная, харошка,—
у яе паглядзе бачу я
І радасць, і трывогу,
і слязіны цёплай сум адвечны...
І ўпэўнены: я ўсё прайду
і выстаю ў любых баях,
Каб захаваць
і для сябе і свету
гэту чалавечнасць...
1979