Плакала Настулька
Слёзна і без слёз,
Каб хутчэй татулька
Казку ёй прынёс.
А татулька ў лесе,
Між хваёвых стром,
Сосны там пілуе,
Рубіць новы дом...
Вось і кажа маці:
— Таткі, бач, няма.
Мо складзеш, дачушка,
Казачку сама?..
— Не! — Настулька просіць.—
Не, мамуля, не!
Казкі я заўсёды
Бачу толькі ў сне.
А прачнуся —
Ўсюды
Скрозь — адно святло...
Бы са мной нічога
Ў сне і не было...
— Што ж,— гаворыць маці,—
Сціхні ж, не тужы
Ды прыдумаць казку
Маме памажы...
Чуеш? — за сцяною,
Між зялёных ніў,
Быццам у званочкі
Нехта зазваніў?
Чуеш?..
— Чую, мамка...
— А хто ж звоніць там?..
— А то едзе казка,
Вязе радасць нам...
Едзе яна борам,
Там, дзе татка твой,—
Татка нам вітанне
Пасылае з ёй;
Едзе казка полем,
Дзе жытоў сцяна,—
Покліч перапёлкі
Нам вязе яна;
Едзе паплавамі,
Берагам ракі,—
З казкай
Табе песню
Дораць сітнякі...
Слухае Настулька,
І карціць ёй знаць:
А на чым жа
Казка
Едзе іх вітаць?
Як вязе ім казка
Кліч і спеў чужы?..
І так шчыра просіць:
— Мамка, адкажы...
— А паглянь, дачушка,
Выглянь за акно:
Колькі там іскрыстых
Прамянёў відно!
Расстаецца сонейка
На ўсю ноч з зямлёй.
Дый на развітанне
Дорыць ласку ёй.
Каб уноч па-цёпламу
Дыхалі палі,
Нівы падняліся,
Дрэвы падраслі.
Бачыш — небасхілы
Ззяюць да краёў? —
Колькі там
ясноты,
Колькі прамянёў!
Як яны імкліва
Плыняць, прамяні!
Як ляцяць
над светам!
Аж звіняць!
Зірні!..
Бачыш?
— Бачу, мамка!..
А дзе ж казка там?..
— А яе
Сам сонечны
Вязе конік нам...
Села казка —
у вазок
З залатымі коламі,
Закілзала коніка
Стужкамі вясёлымі.
Залатая грыва
Ў коніка, пабач,
Аж гарыць,—
Імклівіць
Конік наш наўскач.
— Дзілінь-дзінь, дзілінь-дзінь!
Пад дугой званочак.
Ляціць казка
з-пад вышынь
На твой галасочак.
А за ёй услед —
Сярпок
Месяца —
Імчыцца,
Каб табе
ў вясёлым
сне
Усю ночку сніцца:
То гарэзнай птушкаю
Пырхнецца ў акне,
То цябе па шчочках
Пёркам чыркане,
То асыпле бліскамі —
Ліўнем серабра.
А то ўстане з песняй:
«Баю, спаць пара...»
— Чуеш гэты голас?..
За сцяной гучыць?..
Ды Настулька
Нешта
Ўсё маўчыць, маўчыць.
— Што з табой, дачушка? —
Сціхла ля акна...
Паглядзела маці —
А ўжо спіць яна...
Пэўна што — прыспала
Захадам вясна...
— Што ж, дачушка...—
Кажа
Маці шчыра ёй...—
Заўтра нашу казку
Скончым мы з табой...
А цяпер — дабранач,
Спі ды сноў насні...
Аб вясновым, шчасным,
Самым ясным дні...
Я ж з табою буду
Тут,
Не адыду.
Ды яшчэ мо казку
Новую складу...
Казку-непагаску,
Казку — сэрца сказ,
Казку — слова шчырае,
Слова без прыкрас...
1986