Гром з чорна-белай хмаркі ўдарыў глуха.
І ўсе спынілі працу: першы гром!
І кожны з радасцю і ўздымам слухаў,
Як водгалас каціўся над сялом.
А хмарка разрасталася, паўнела,
Паўнеба хутка-хутка абняла,
І вось — пайшло: усё, што толькі мела,
Людзям шчаслівым хмарка аддала.
Дождж — не такі, што свет імглою крые,
А светлы, цёплы, парны — веснавы —
Паіў на полі ўсходы яравыя,
Збіваў на поплаве пясок з травы.
— Красуй, зямля! — як бы казала неба.
І бачылася нам з далечыні
Жніво: у новых свірнах поўна хлеба,
А ў сэрцах песень — толькі распачні.
І хоць мы знаем, што такое будзе
Пасля нялёгкай працы і клапот,
А ўсё ж такі прыемна,— кажуць людзі,—
Калі па-добраму пачнецца год.
Дождж прашуміць — і ўраз свяжэй на свеце
Спакойнага куточка не знайсці.
Малыя нават з хат павыйшлі дзеці,
Каб як хутчэй прыгожымі ўзрасці.
1954