Навошта мучыцца, вініцца,
Бясплодна мроіць,— кажаш ты.
А мне дзівоснай кайстрай сніцца
І сёння месяц залаты.
Усё чакаю: выйдзе некалі
Па-над сцяжынкай зорнай ён
І сыпане над нашым векам
Бясконцы скарб чароўных дзён.
І будзе ў скарбе тым, напэўна,
Спакой душы і цішы плён...
— Не! Не! — чамусь твой голас гнеўна
Гучыць.— Святых не трэба дзён!