Няхай яшчэ над нашай хатай
Вісіць драпежнае крыло —
А знаем мы: свабоды свята
Настане, што б там ні было.
Няхай яшчэ шумлівым госцем
Па свеце гойсае бяда,
І вершы пішам на бяросце,
І кроў раняем на слядах.
Няхай яшчэ...
А ўжо — напэўна
Ратунку ворагу не мець.
Ідзе да нас сястрою крэўнай
Вясна, каб думкі абагрэць.
У час трывожны перад боем,
У час тугі і ціхіх мар
Ужо ўсім сэрцам чуе воін
Апошні енк ліхіх пачвар,
Ён бачыць свой загон гасцінны,
І сонца вольнае над ім,
І чырвань сцягаў над Берлінам,
І на шляхах — прывалу дым.
І як вяртаюцца з паходу
Сябры яго і ён між іх,
Загартаваных у нягодах,
Суровых, шчырых, дарагіх.
У дзень той людзі ўсе — з-пад Этны,
І ад Місуры, і з Карпат
Прад намі шапкі здымуць ветла
І скажуць:
— Дзякуем, салдат!
Нас правядуць услед вачыма
І засумуюць мо да слёз,
Што не такая ў іх радзіма,
Што не такі ім выпаў лёс.
1944