Няма радасці найлепей,
Чым, адольваючы змогу,
Быць з людзямі ў тыя хвілі,
Калі ўдаль кладуць дарогу.
Расступаюцца гушчары,
Адступаюць багны, цені.
І бяры ўвесь свет — у волі,
У блакіце, у праменні!..
Няма радасці найлепей,—
Гэткай зычыш толькі брату! —
Чым быць там, на той сядзібе,
Дзе будуюць людзі хату.
Устаўляюць вокны, дзверы,
Лямпы вешаюць да столі.
І бяры — святло і ўтульнасць,
І жыві ў праменнай долі!..
Няма радасці найлепей,—
Можа, роўна толькі дзіву,—
Як чысцюткім, звонкім зернем
Засяваць у полі ніву.
Прыгравае шчыра сонца,
І ўжо, бач, і рунь дыміцца.
І ўжо — чуеш — пахне хлебам
Маці родная — зямліца!..
Няма радасці найлепей,—
Хоць і высніць бы хацелі,—
Як сядзець за тым застоллем,
Дзе гуляецца вяселле.
Дзе гуллівая бяседа,
Добрай славай велічанне.
Дзе і песенныя вусны,
І пяшчотнае каханне.
Дзе заўсёды добра знаюць:
Пойдуць годы, пойдуць дзеці,
А то знача, што ніколі
Не спыніць жыцця на свеце.
Будзе радасць, будуць людзі,
Іхняй велічы не скрасці.
І заўсёды ў свеце будзе
Прага сонечная шчасця!..
1983