Няма журбы на свеце лепшай,
Чым у красе сярод дуброў.
І ад хвароб яна палечыць,
І ад няшчырых слоў сяброў.
Устань світанкам, выйдзі ціха,
Дзесь пад асінкамі прысядзь.
І ўбачыш, як з ласём ласіха
Над ласянятачкам трымцяць,
І ўбачыш, як да траў нястрымна
Струменьчык выб’ецца з глыбінь,—
І раптам нешта ў сэрцы грымне...
І гэта будзе шчасцю гімн!