Не, не трэба ўспамінаць.
Не заўжды ўспаміны нам апора.
Што з таго – толькі знаць,
Толькі чуць пра гора?
Што з таго — слязой скупой
Цешыць смутак над магілай брата?
Лепей бой, грозны бой —
Так лягчэй салдату.
Лепей стаць сырым пяском,
Белы свет нязведаным пакінуць,
Чым глытаць
крыўды ком
За сваю краіну.
Ты ж сама казала так,
Як мяне праводзіла — прыпомні —
Праз агонь, на бальшак...
А чаму ж сягоння,
А чаму ж сягоння ты
Пра гады маленства напісала,
Пра сады,
пра сляды
Па расе уночы на купалле?
І пра той суровы дзень,
Што прынёс нам стрэльбы і трывогу,
Што паклаў
жаху цень
На тваю дарогу?
Я чытаў, і белы свет
Мне здаваўся хатаю чужою,
Дзе абед — не абед,
Дзе душы не да спакою.
Знай, у першы раз мой гнеў
Не дамовіўся з гарматным гулам.
Так я крыкнуць хацеў,
Каб зямля ўся пачула:
— Не, не трэба ўспамінаць!
Успаміны сэрцу не апора...
Што з таго — толькі знаць,
Толькі чуць пра гора...
1941