Не хапіла б рук, не хапіла б вачэй,
Каб абняць усю родную далячынь.
І гэты пляскотны чысты ручэй,
І гэту азёраў крохкую сінь.
І гэты стракаты ніў узор,
І небасхілаў дымную даль,
І сонечны бор, і дымны чабор,
І гэту квецень калін на грудах...
Толькі ў сэрцы і можна адчуць,
Колькі багаццяў даў табе край.
І тое, чаго не змог дасягнуць,
І тое, якое — бяры, выбірай,
Якое з маленства — як хлеб, як соль,
Як сцюдзёнай са студні вады карэц,
Як матчына песня, як радасці боль,
Якому ў сэрцы гарэць — не згарэць...