Не легенды, не паданні
Пра далёкія гады
Па сцяжынцы на світанні
Прывялі мяне сюды.
Прывялі мяне сюды
Твае росныя сляды.
Ты замерла пад хваінай
Недалёка ад сяла,
Дзе ў апошні раз, жанчына,
Свайго друга абняла.
Свайго друга абняла
І на бітву правяла.
Бачу я тваю трывогу,
Што жыве з тугой самой,
Як глядзіш ты на дарогу
І ўсё шэпчаш: — Любы мой...
І ўсё шэпчаш: — Любы мой,
Дзе ты, як мне быць адной?..
Значыць, ты яшчэ, сястрыца,
Не развітваешся з ім,
Значыць, думаецца, сніцца
Аб бязмежна дарагім?
Аб бязмежна дарагім,—
Што не роўніца другім.
Я б сказаў усё дазвання,
Як ён стрэў жыцця мяжу.
Але што твайму каханню,
Што каханню я скажу?
Што каханню я скажу,
Як у вочы пагляджу?
Можа быць — вось так і трэба
Сэрцу вернаму тужыць,
Каб заўжды пад родным небам
Мы прыгожа ўмелі жыць.
І за гэта шчасце жыць
Галаву ў баі злажыць!
1956