Не магу я застацца адзін —
Без людзей,
Без лятункаў, без мараў людскіх
І надзей,
Без іх сонечнай радасці —
Веры ў свой лёс,
Без іх песень, і смеху,
І нават без слёз...
Не магу ні на міг я
Пакінуць сябе
Без агню, што гартуе душу
Ў барацьбе,
Без агню, што народжаны
Ў душах людскіх —
Душах верных таварышаў,
Сябраў маіх.
Не магу! Бо іначай —
Як мог бы я жыць!
Хіба каменем тым,
Што стагоддзі ляжыць?
Хіба кратэрам, што выбухае
Парой,
Каб адразу застыць
Над зямною карой?
Людзі, ёсць у мяне
Ток сардэчны жывы,
І таму ён жывы,
Што вакол мяне — вы,
І пакуль я між вас,
Пакуль дыхаю сам,—
Вам за шчасце быць з вамі
Усё я аддам!
1959