Не трэба ясным быць прарокам,
Каб зразумець, чаму баліць
Душа па любасці далёкай,
Якой нічым не замяніць.
Але па ўсмешцы, блізкай самай,
Што тут вось, побач, расцвіце,
Хіба не журымся таксама,
Як зорка спадная ў рацэ?
Хіба не хочацца часамі
Паплакаць голасна, хоць міг,
Па ўсім, па ўсім, што любім самі
І што чакаем для саміх?..