Кожная ясная зорка
Выбрала ў лесе сасонку,
Ззяе на самай вяршыні,
Свеціцца ў цемры начной.
Гэта ўсё —
высяцца мачты
Радыёстудыі і звонкай,
Радыёстанцыі леса,
Далі бясконцай лясной.
Зможаш ты сэрца настроіць
На яе звонкія хвалі,
Колькі заўважыш навокал
Любасці і хараства!
Слухай, як ласкава ліпы
Дуб з-за ракі прывіталі,
Слухай, як цёпламу ветру
Кланяецца трава.
Дзюбаю дзяцел па дрэве
Грукнуў — пайшло адгалоссе.
Што ён сказаў? Мо аб нечым
Птушак перасцярог?
А на паляне, на лядах,
Жыта ўздыхнула калоссем,—
Песню пачула, напэўна,
З позніх дзявочых дарог...
Можа, ты мову прыроды
І не зусім зразумееш,
Толькі — я веру — заўсёды
Сэрцам адчуеш усім: —
Многа ў жыцця прыгажосці,
Радасць яго не старэе,
Варта змагацца за тое,
Каб не развітацца з ім!
1953