Па-над Сажом,
на дворышчы старым,
Дзе ўчора бой яшчэ грымеў заўзята,
Гамоняць сёння звонка тапары.
Вяскоўцы новую будуюць хату.
І вось паклалі тры вянцы дзяды,
І да салдаткі хітра:
— Што ж, кабета...
Вам невядома, можа, маладым,—
Каб добра жыць — змачыць бы трэба гэта...
Рукамі ўсплёсла ўвішная салдатка:
— А бож!..
Рупліва скочыла ў акоп
І да дзядоў прынесла па парадку
Тры пляшкі, хлеб і леташні укроп.
Дзяды паселі разам на куце,
Пацалавалі тоўстыя штандары.
— Дай, бог, жыццю цвісці і залацець.
— Дай, бог, загубы ворагам-пачварам!
І ўсім наліў старэйшы ад усіх
Па шклянцы горкай — горам настаянай.
Укропам хлеб пасыпаў.
— За жывых!
За тых, што не сустрэнуцца ўжо з намі.
Дзяды пілі, курылі і пілі,
А гутарка была зусім цвярозай,
І не магла ніяк стрымаць —
цяклі
У гаспадыні радасныя слёзы.
Ёй так хацелася дзядам сказаць,
Хоць тыя самі зналі дасканала,
Што болей тут чужынцам не бываць,
Што ўжо над рунню сонейка заззяла,
Што будзе хата новая і мо
З вайны каханы вернецца, дасць божа...
Ляцелі гусі з выраю дамоў
І тапары звінелі — весела і гожа...
1943