Ну і што ж... Ну і што ж...
Мы з табою крыху пастарэлі...
Часам бачу:
хаваеш у вейках іскрыначкі слёз...
Але сэрцы!
Яны — як раней.
Толькі клікні —
і кінуцца на арэлі
Сярод сініх званкоў
і вячыстых бяроз.
Сэрцы прагнуць жыцця.
Так і чутна ім: «Гушкай! Гушкай!»
І здаецца...
Ды не, не здаецца зусім!
Я б і сёння ўзляцеў
аж пад сонца імклівай птушкай —
Перад радасцю,
Перад захапленнем тваім.
Я б і сёння
Імкнуўся
дастаць табе самую светлую зорку,
Толькі б ты пажадала —
як раней,
як калісь у далёкім жыцці...
Ну і што ж... Ну і што ж...
Мы з табой пастарэлі...
Можа, гэта і горка...
Але ўсё не бяда,—
не забудзь толькі —
час ад часу загадвай:
— Ляці!..
1975