О колькі я за век свой непаўторны
Набудаваў палацаў і святліц!
А хата матчына са смольных бёрнаў
Вышэй за іх, святлей за іх стаіць.
Заўсёды-ўсюды бачная здалёку,
З усіх на свеце сцежак і дарог,
Няспынна вабіць позіркамі вокан,
Цяплом і ласкай кліча на парог.
Праменіцца, не меркне аніколі,—
І ў буру свеціць, і парой любой...
І ўсе палацы ўзняць таму я здолеў,
Што хату маці бачыў прад сабой.
Што праз жыццё праносіў, як святыню,
Спамін пра велічны, зіхотны кут...
Дзе бог сівенькі ціха мовіць: «Сыне...»
І зніме з сэрца болі ўсіх пакут.
І адвядзе рукою мудрай гора,
Каб у душы лятунак ажывіць...
А потым — без карання і дакору
На шлях наступны ціха блаславіць...
1984