О не! Не загіне планета!
Смерць не будзе ўладарыць на ёй!
Паглядзіце, як бабка сівая
Вымуроўвае печку сабе.
Хоць трасуцца старэчыя рукі,
Бач, як з глінаю месіць пясок.
Бач, як цешацца рупныя вочы,
Хоць і цемраць іх пот і сляза.
— Ну-тка ж, дзеткі,—
загадвае ўнукам,—
Дайце корчык, падліце вады!..—
І лажацца раўнютка цагліны
Згодна, ладна, нібы напаказ.
Людзі крочаць, здзіўляюцца людзі,
Прыпыняюцца, доўга глядзяць...
А навошта ёй гэткая печка? —
Папытаюцца, перш чым ісці...
Толькі ўнукі і праўнукі моўчкі
Падсабляюць бабульцы сваёй...
Бо даўно ўжо вядома ім:
печку
Вымуроўвае бабка для іх...