О паэты! Вы апелі брадвейскія бліскаўкі,
Вы небаскробы праславілі і неон у падхмарным акне.
А неба над галавою, свінцовае, нізкае,
І хрыстапрадаўцаў, і згубцаў пакінулі мне.
Аж трымціш, як удараць хлуслівых архангелаў трубы,
Як убачыш наўсцяж іх крывавы пікнік.
А начамі з’яўляюцца ў сны наркаманы бяззубыя,
І з кіркою кідаецца ў вочы магіл рабаўнік.
Болем сэрца плачу за хвілінку спакою празрыстага,
Павітаўшыся ў парку з вавёрачкай, з шэптам сасны.
Але зноў —
зноў, як з пекла! — з усмешкаю Ніксана
Б'юць экраны халоднымі хвалямі згубнай маны.
О паэты! Радкі вашы ўспомню і сэрцам аж плачу,
Дакараць вас, паверце, паверце, мой лёс мне агорк.
Ну, няхай бы вы сябра каралі як-небудзь іначай,
А нашто мне пакінулі ў грозным вар’яцтве Нью-Йорк!
Гэты горад, тлумнейшы за ўсіх, што планету абселі,
Не забудзеш,—
плывеш, як у вір, як на хісткім чаўне.
І душа, нібы ў пастцы задушнага Холанд-тунеля,
Неаднойчы адчуе сябе без ратунку на дне.
— Чалавек! — закрычыш.
— Мал наш век! — гулка водгалас сцелецца.
— Дзе ты, дзе?
— У бядзе! У бядзе! — наплывае адказ.
І неба пазелянелае, здаецца, раздзеліцца,
З двух бакоў наплыве і раструшчыць ураз.
Галава — вось разваліцца. Хоць бы шыльда з надпісам
«доктар».
А прахожы смяецца:
— Хэло, містэр, ну што ж ты, ну што ж...
Вунь у вітрыне ляжыць адмысловае долата,
Вазьмі, выверні мазгі і душу не трывож...
Эх, містэр, я гэта зрабіў бы, зрабіў бы, зрабіў бы,
Эх, містэр, на любое адважышся ў гэтым жыцці.
Толькі баюся — тады ў мяне вырастуць біўні,
І пачну на тых біўнях небаскробы трасці.
Толькі баюся, што прымуць мяне за ваяльніка ўдалага,
Абяруць прэзідэнтам пад крыкі ад сейфаў «віват!»,
А я не хачу, не хачу — ні «фантомамі», ні напалмам
Ні ў В’етнаме, ні ў Амерыцы не хачу я людзей
забіваць!
Містэр лыпнуў вачыма — піжоністы Будда ці Лама,
Феерверкам абсыпаў,— з ухмылкаю ўскінуў руку.
Я гляджу звар’яцела — а гэта ж не містэр,
а гэта рэклама,—
Пад сцяною неонавай б’е малаток па цвіку...
О паэты! Мне хопіць! Што захочаце вы – апявайце.
Хоць і з золата рогі. Хоць і з золата д'яблаў прыплод.
Мне ж адно толькі трэба, адно мне аддайце —
Шчасце ціха падыхаць паветрам
і сонечны ўбачыць усход.
Пакідаю. Бягу. Небаскробы, неоны, палацы,—
Вам усё пакідаю. З сабою ж у шлях бяру толькі тугу.
Каб ад вашай пагоні было мне хоць чым
адбівацца,
Хай туга са мной будзе,— журбота па сонцу.
Бывайце! Бягу.
Снежань 1969,
Нью-Йорк — Мінск 1970