Па рыбацкіх дарогах
З табою
Кружылі...
Ля кастроў піравалі,
Без кастроў гаравалі...
Што ж, мой дружа,
Відаць,
Так вякі варажылі —
Каб рачныя вятры
па-над намі тужылі
І на самым далёкім,
Апошнім,
прывале.
Можа, некаму
Гэта звычайна і проста:
Што травінка,
Што хваля,—
ці ёсць, ці няма іх...
Нам жа
Свет наш жывы
З дзіў маленькіх выростваў;
У расінцы,
У посвісце ціхім бяросты
Столькі ласкі
Гучыць,—
Аж слязою праймае...
Хай пяройдуць і ў бронзу
Трывогі і ўцехі,
Хай бы й мармурам сталі
Ўсе слёзы і ўсмешкі,—
Усё роўна
жыць будзе
Берагоў нашых рэха
І гукаць
не прыстане
Ад сценаў, ад стрэхаў,
Ад зацішкаў, ад сноў
на вятрастыя сцежкі...
1978