Ніхто не думаў, што такі
Пачатак светлай той ракі,
Дзе горад наш, дзе мы жывём,
Дзе школы нашай роднай дом...
Ішлі мы праз лясы, палі,
Здавалася — праз цэлы свет,
Пакуль сярод лугоў знайшлі
Рачулкі ледзь прыкметны след.
Нібы па нітачцы, па ёй
Далей мы крочылі ў паход.
І раптам — бачым прад сабой
Крынічку, дзе струмень, як лёд.
Імкне струмень, звініць струмень,
Над ім — крушын і вольхаў цень,
Пад ім — пясочак залаты,
А паабапал — чараты,—
І ўсё, і гэта й ёсць такі
Пачатак светлае ракі,
Дзе горад наш, дзе мы жывём,
Дзе школы нашай роднай дом.
Стаім, задумаўшыся, ўсе:
Няўжо магчыма, каб з такой
Крынічкі — вырас пакрысе
Паток — і слаўнай стаў ракой?
Пачулі словы мы тады:
— Сябры, запомніце навек,
Што без такой малой вады
Вялікіх не бывае рэк;
Вось я настаўнік ваш, а я
Калісьці быў такі, як вы,
Таксама здзіўлена стаяў
Каля крынічкі між травы.
Але прыйшоў з гадамі час,
Край узрасціў і ўзняў мяне,
Каб сёння я прыйшоў да вас
І вёў па сонечнай вясне.
І я хачу, каб кожны знаў,
Не забываў, успамінаў,
Што ён — крынічны той струмень,
З якога вырасце рака,
І новы свой сустрэне дзень
Вачмі героя-юнака.
1954